به دور از چشم شب ساعتم آتش زدند

در اين دنياي سرد،‌ زمستانم آتش زدند

راهي ديار خفتگانم كردند

خفته با لالايي درد،‌ ديدگانم آتش زدند

گفتم هم تبار مجنونم،‌ گشوده‌ چشم به اين ديارم

به جرم جنون،‌ در ديار ليلي‌ام، آتش زدند

از خانه عشق دورم كردند،‌ كاشانه‌ام آتش زدند

مرا بر عبرت عاشقان،‌ در شهر عشق آتش زدند

هر كس كه با من همراز يود، آتش زدند

هر كس كه با من همخوان بود، آتش زدند

مرا تنها نه، با من تن‌ها آتش زدند

به پيش چشم خود، عاشقي آتش زدند

شعله از دل ارس برپا خواست

مرا در سينه‌ي ارس آتش زدند.

                                             لحظه های خط خطی

               تو  رفتی در شبی بارانی  و سرد                     و چشمانت چه  بد ما را رها کرد

              از ان لحظه که ماندن را شکستی                     و گفتی از من و ما خسته هستی:

              دلم  از زور غم  خاکستری   شد                     و چشمم در  کنارش  بستری  شد

              زمان هم دائما  هاشور می خورد                      و دیگر  شادی  از  غصه  نمی برد

              و تنهایی  به  من خیلی  بدی  کرد                      تمام  لحظه ها را خط خطی کرد

           نفس هایم   به    ارامی    شکستند                   و از این لحظه ها هم خسته هستند

             و شاید قلب من در یک شب  سرد                       تمام   زندگی  را  هم   رها  کرد 

آدمك آخر دنياست،بخند...آدمك مرگ همين جاست،بخند.

 آدمك خل نشوي گريه كني!...كل دنيا سراب است ،بخند.

 دست خطي كه تورا عاشق كرد! شوخي كاغذي ماست،بخند... .....

.آن خدايي كه بزرگش خواندي، بخدا مثل تو تنهاست، .......بخند....

ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ

خدای اطلسي ها با تو باشد پناه بي کسي ها با تو باشد

تمام لحظه هاي خوبه يک عمر بــه جـــز دلواپسي ها با تو باشد

 ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ

فرياد من از داغ توست             بيهوده خاموشم مکن
حالا که يادت ميکنم                 ديگر فراموشم نکن
        همرنگ دريا کن مرا             يکبار معنا کن مرا    

ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ

هيچ کس اشکي براي ما نريخت    هر که با ما بود از ما مي گريخت 
  چند روزي هست حالم ديدنيس     حال من از اين و آن پرسيدنيست
    گاه بر روي زمين زل مي زنم           گاه بر حافظ تفاءل مي زنم
      حافظ ديوانه فالم را گرفت               يک غزل آمد که حالم را گرفت:
        ما زياران چشم ياري داشتيم          خود غلط بود آنچه مي پنداشتيم

 ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ

 اين همه خوني که دنيا در دل ما مي کند
   جاي ما هر کس که باشد ترک دنيا مي کند
هر زمان گويم که فردا ترک دنيا مي کنم
 تا که فردا مي رسد امروز و فردا مي کنم

 ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ

بقیه در ادامه مطلب...